Wielbłąd jednogarbny

Wielbłąd jednogarbny, dromedar, dromader – gatunek dużego, udomowionego ssaka lądowego z rodziny wielbłądowatych, blisko spokrewniony z wielbłądem dwugarbnym oraz z gwanako i wigoniem. Jest wszechstronnie użytkowany: jako wierzchowiec, zwierzę juczne, źródło mleka, wełny, mięsa i skóry, a także do celów rozrywkowych. Wyhodowano liczne rasy.


Etymologia
Właściwą dla tego gatunku nazwą w języku polskim jest dromedar, od nazwy naukowej dromedarius. Polska nazwa dromader nie ma uzasadnienia. Pochodzi z czasów Stanisława Augusta, kiedy modne było używanie francuskiego dromadaire. Zarówno jednak w polskim piśmiennictwie zoologicznym, jak i w słownikach poprawnej polszczyzny nazwa dromader wyparła w praktyce nazwę dromedar.


Budowa
Wielbłąd jednogarbny ma piaskowe ubarwienie, jest wyższy od baktriana, ale charakteryzuje się lżejszą budową, dłuższymi nogami, na grzbiecie ma tylko jeden garb, a jego owłosienie nie jest tak obfite jak u baktriana.

• Długość tułowia: 300 cm
• Długość ogona: ok. 50 cm
• Wysokość w kłębie: 180–210 cm
• Masa ciała: 600-1000 kg
• Ciąża: trwa 12–13 miesięcy.
• Liczba młodych w miocie: 1
• Czas karmienia: 1 rok
• Długość życia: około 50 lat

Przystosowanie

Wielbłądy wykazują bardzo dużą odporność na brak wody przy wysokiej temperaturze otoczenia, ponieważ ich organizmy wykształciły wiele przystosowań. Przed niekorzystnym nagrzewaniem ciała promieniami słonecznymi chronią je dwie warstwy stanowiące izolację termiczną: pierwsza to ok. 10-centymetrowa, wełnista warstwa futra, drugą tworzy nagromadzona w garbie warstwa tłuszczu. Różnorodne przystosowania fizjologiczne, etologiczne oraz sposób odżywiania się pozwalają tym zwierzętom oszczędnie gospodarować zasobami wody w organizmie.