Marabut afrykański

Marabut afrykański: gatunek dużego ptaka mięsożernego z rodziny bocianowatych, zamieszkujący Afrykę poza jej północną i południową częścią.


Cechy gatunku: głowa i szyja pozbawione upierzenia, na przedniej powierzchni szyi wydłużony fałd skóry. Naga skóra różowa, z ciemnymi plamami na głowie. Wierzch ciała łupkowoczarny spód biały. W okresie godowym wyraźny, zielony, metaliczny połysk na grzbiecie. Młode osobniki ciemniejsze i z pojedynczymi piórami na głowie i szyi.


Gniazdo: Platforma z gałęzi o średnicy 1 m i grubości 30 cm, na drzewach na wysokości 10-30 m lub skałach, zwykle w koloniach liczących 50-60 par, ale zdarzają się kolonie liczące do kilku tysięcy par. Często z innymi ptakami. Zdarzają się również gniazda w miastach.

Fenek

 Fenek  – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych.

 Występowanie:  Występuje na suchych i pustynnych terenach Półwyspu Arabskiego i północnej Afryki. Będąc najmniejszym przedstawicielem rodziny psowatych, uchodzi za największego ssaka drapieżnego Sahary. Osiąga 30–40 cm długości, samce ważą ok. 1,5 kg, samice ok. 0,8 kg. Ma charakterystyczne, duże uszy, dorastające do 5 cm, dzięki którym ma dobry słuch i może efektywnie chłodzić ciało. Fenek jest zwierzęciem nocnym, sypia w podziemnych norach. Odżywia się szarańczakami, chrząszczami, poluje także na ptaki i gryzonie.


Ciekawostki:  odbywają zimą, ciąża trwa 50-55 dni, małe rodzą się w marcu lub kwietniu, 1-6 w miocie. Ważą po 25-28 g i mierzą 10 cm długości, z czego połowa przypada na ogon. Początkowo srebrzysto-czarne, po 2 tygodniach zmieniają ubarwienie futra na beżowe, a w wieku 3 miesięcy uzyskują puszysty długi ogon z czarnym końcem oraz gęste, długie i jasnobrązowe futro typowe dla osobników dorosłych. Żyją do 10 lat w warunkach naturalnych, a w niewoli do 12 lat.


                   

    

Zebry

Rozległe pastwiska afrykańskie nie byłyby takie same gdyby zabrakło na nich zebr. Ci niezwykli kuzyni konia jako jedyne z tej grupy posiadają bardzo charakterystyczne futro w czarne nieregularne paski na białym tle. U zebr żyjących w południowej części kontynentu afrykańskiego podstawową barwa sierści nie jest biała ale żółto-brązowa z brązowawymi smugami pomiędzy czarnymi paskami. Roślinożerne, głównym pożywieniem są trawy.Zebry stepowe osiągają dojrzałość płciową w wieku do 4 lat. Zebry te, podobnie jak większość koniowatych, żyją w stadach. Stado składa się z ogiera, kilku samic i potomstwa.

• wysokość w kłębie: 1,25 - 1,4 m
• długość: 2,3 m
• długość ogona: 45-50 cm
• waga: 220-300 kg
• ciąża: 1 rok
• liczba młodych: 1
• dojrzałość płciowa: do 4 roku życia
• pożywienie: roślinożerna
• może rozpędzić się do prędkości 60 km/h
• długość życia: 30 - 35 lat

Słonie afrykańskie

Słoń afrykański, ssak zaliczany do rodziny słoni, z rzędu trąbowców, zamieszkujący lasy, sawanny i stepy Afryki, w niektórych rejonach występowania wytępiony całkowicie, m.in. w Afryce Północnej.

Długość ciała do 9 m, do 4 m wysokości w kłębie, ciężar największych samców przekracza 7,5 t (największy ze znanych okazów zastrzelony w Angoli w 1974 roku ważył 12 ton, miał długość ponad 10 metrów). Czoło płaskie, uszy bardzo duże, trąba zakończona dwoma przeciwstawnymi wyrostkami chwytnymi (osiąga wagę do 200 kg), ciosy u samic mniejsze niż u samców (największe znane ciosy samca miały 340 cm długości i ciężar 107 kg każdy). Ciosy słoni afrykańskich pojawiają się ok. 2 roku życia, roczny przyrost wynosi ok. 17 cm. Tułów nieco mniej masywny niż u słona indyjskiego, ogon i kończyny dłuższe. Skóra na grzbiecie ma ponad dwa i pół centymetra grubości, zaś wokół pyska maksymalnie dwa milimetry. Powierzchnia ucha dochodzi do dwóch metrów kwadratowych.


Słoń afrykański żyje w stadach złożonych z samic, młodzieży i młodych karmionych przez matki. W stadzie zazwyczaj znajduje się jeden lub (rzadziej) więcej dorosłych samców. Samce często tworzą oddzielne stada, stare samce są samotnikami. Stado prowadzone zawsze przez doświadczoną samicę liczyć może nawet do 50 sztuk. Więź pomiędzy członkami stada jest niezwykle silna, osobniki ranne lub chore są natychmiast otaczane opieką. Porozumiewają się na odległość ponad pięciu kilometrów za pomocą. Słoń afrykański osiąga w biegu na krótkich odcinkach prędkość ok. 35 km/godz., w szybkim, wytrwałym marszu 12-15 km/godz. Na krótkim dystansie przenosi ciężar o wadze 1000 kg. W ciągu doby może pokonać trasę do 100 km.

Żywi się głównie trawą, podczas pory suchej konarami i korą drzew, wyrządza często szkody na polach uprawnych, ponadto przewraca lub łamie drzewa, aby dosięgnąć gałęzi. Dziennie zjada 150-250 kg pożywienia i wypija do 200 l wody. Ciąża trwa 646-722 dni (średnio 22 miesiące), samica rodzi jedno młode, które ma 80-90 cm wysokości w kłębie i waży ok. 100 kg. Młode ssą matkę przez ok. 10 miesięcy, w nielicznych przypadkach do 2 lat, osiągają dojrzałość płciową pomiędzy 9-12 rokiem życia. Słoń afrykański żyje do 80 lat.

Wielbłąd jednogarbny

Wielbłąd jednogarbny, dromedar, dromader – gatunek dużego, udomowionego ssaka lądowego z rodziny wielbłądowatych, blisko spokrewniony z wielbłądem dwugarbnym oraz z gwanako i wigoniem. Jest wszechstronnie użytkowany: jako wierzchowiec, zwierzę juczne, źródło mleka, wełny, mięsa i skóry, a także do celów rozrywkowych. Wyhodowano liczne rasy.


Etymologia
Właściwą dla tego gatunku nazwą w języku polskim jest dromedar, od nazwy naukowej dromedarius. Polska nazwa dromader nie ma uzasadnienia. Pochodzi z czasów Stanisława Augusta, kiedy modne było używanie francuskiego dromadaire. Zarówno jednak w polskim piśmiennictwie zoologicznym, jak i w słownikach poprawnej polszczyzny nazwa dromader wyparła w praktyce nazwę dromedar.


Budowa
Wielbłąd jednogarbny ma piaskowe ubarwienie, jest wyższy od baktriana, ale charakteryzuje się lżejszą budową, dłuższymi nogami, na grzbiecie ma tylko jeden garb, a jego owłosienie nie jest tak obfite jak u baktriana.

• Długość tułowia: 300 cm
• Długość ogona: ok. 50 cm
• Wysokość w kłębie: 180–210 cm
• Masa ciała: 600-1000 kg
• Ciąża: trwa 12–13 miesięcy.
• Liczba młodych w miocie: 1
• Czas karmienia: 1 rok
• Długość życia: około 50 lat

Przystosowanie

Wielbłądy wykazują bardzo dużą odporność na brak wody przy wysokiej temperaturze otoczenia, ponieważ ich organizmy wykształciły wiele przystosowań. Przed niekorzystnym nagrzewaniem ciała promieniami słonecznymi chronią je dwie warstwy stanowiące izolację termiczną: pierwsza to ok. 10-centymetrowa, wełnista warstwa futra, drugą tworzy nagromadzona w garbie warstwa tłuszczu. Różnorodne przystosowania fizjologiczne, etologiczne oraz sposób odżywiania się pozwalają tym zwierzętom oszczędnie gospodarować zasobami wody w organizmie.